Hvers virði er góður kennari

Kennarar eru misjafnir eins og annað fólk, það segir sig sjálft.

Yngsti sonur minn er 14 ára, mikill orkubolti og fjörkálfur. Í gegnum alla hans skólagöngu hefur hann átt í mestu erfiðleikum með að halda í við jafnaldra sína á flestum sviðum námsins. Það er helst að honum hafi gengið vel í stærðfræði og eðlisfræði þar sem reynir á góðan skilning. Hann er nefnilega vel greindur (jú og Ensku þar sem það varð hans aðalmál á tímabili), en hefur átt við mikla örðugleika að etja í lesskilningi og skilningi á töluðu máli. Stafar það væntanlega af því að við fluttum erlendis þegar hann var fjögurra ára og heim aftur þegar hann var átta ára, þ.a. mikið vantaði óneitanlega upp á mikilvægt tímabil í málþroska hans.

Þegar strákurinn hefur lent í þeirri aðstöðu að skilja ekki fyrirmæli kennara eða yfirleitt hvað er í gangi í skólastofunni (sem var á tímabili nokkurn veginn á hverjum degi), þá hefur hann tamið sér þau viðbrögð að leika trúð og fíflast. Fyrir bragðið var mikil vinna og barátta fyrir okkur foreldrana að takast á við umkvartanir vegna hegðunar. Og illa gekk að fá skólakerfið til þess að fallast á þá kenningu okkar að aðalvandamál hans væri málþroskinn og fíflalætin væru hans gríma. Því þyrfti hann önnur viðbrögð kennara heldur en að vera vísað úr tíma eða stanslausar skammir (og öskur) eða eitthvað þaðan af verra. Flestir kennarar sem hann hefur haft hafa þó náð að öðlast skilning á þessu og lært að takast á við hann af ákveðinni virðingu og á endanum tókst með aðstoð greiningarskýrslu o.fl. að fá skólann til að styðja betur undir hans þarfir. Meðal kennara hans hafa líka verið sorglegar undantekningar þar sem ömurlegt hefur verið að horfa upp á úrræðaleysi (og í raun algert áhugaleysi) og framkomu gagnvart drengnum sem var gersneydd allri virðingu.

Einkunnir stráksins hafa að sjálfsögðu borið alls þessa merki. Þangað til í vetur. Nú er hann í 9. bekk grunnskóla og er bara að standa sig frábærlega að mínu mati. Einkunnir hafa stórbatnað, allur hans metnaður og samviskusemi aukist. Og málþroskinn hefur tekið undraverðum framförum m.v. það sem áður var. En hvað veldur? Í stuttu máli: Frábær kennari! Kennari sem tekur drengnum eins og hann er og hefur reyndar óendanlega gaman af fíflalátunum í honum, sem enn ber á. Fyrir bragðið hafa fíflalætin reyndar breyst og þroskast upp í að gera drenginn að virkilegum skemmtikrafti á mörgum sviðum. Hæfileikar hans (sem eru nógir) fá að njóta sín, kímnigáfan, athyglisþörfin, allt fær að njóta sín. Meira að segja bekkjarfélagar hans umbera hann núorðið, en það var tæpt á því á tímabili.

En af hverju að minnast á þetta hér og nú. Jú, drengurinn var að ræða við mig áðan um það að það gæti verið að kennarinn hans myndi ekki starfa við kennslu næsta vetur, þar sem hann ætlaði sér að komast í alvöru vinnu (orð drengsins; sem sagt betur borgaða vinnu).

Það væri skaði, en mér er spurn: Hvers virði væri að halda í svona kennara?

Góðar stundir :-)